muzyka

Sześcio-tonowy walec

Pisząc o moich fascynacjach muzycznych z wczesnej młodości, nie mógłbym nie wspomnieć o grupie Budgie.

Muzyka robotów

W trakcie mojej wędrówki po wspomnieniach związanych z poznawaniem poszczególnych gatunków muzycznych i wykonawców, nie mogę nie napisać o grupie KRAFTWERK.

AC/DC – Rock'n'Roll pod wysokim napięciem

Pierwszy kontakt z AC/DC

Po raz pierwszy zetknąłem się z muzyką AC/DC w 1978 roku. Pamiętam, że w któryś czwartkowy wieczór czekałem na audycję Mini-Max Piotra Kaczkowskiego. Magnetofon i kaseta były przygotowane. Prawdę mówiąc liczyłem, że Pan Piotr wyemituje płytę kogoś mi znanego.

W poprzednich dwóch artykułach wspominających Lato Miłości wielokrotnie padały określenia „psychodelia”, „psychodeliczny”.

Zdaję sobie sprawę, że niektórym czytelnikom, zwłaszcza tym młodszym mówi to niewiele, albo zgoła nic. Bo rzeczywiście temat wydaje się dzisiaj nieco zapomniany. Tak samo zresztą jak i twórcy, którzy byli animatorami tego stylu. Chociaż słowo „styl” nie do końca oddaje istotę rzeczy. Bo Psychodelia nie była odrębnym, całkowicie osobnym gatunkiem, lub nawet podgatunkiem.

W poprzednim artykule opisałem Lato Miłości jako okres spięty klamrą wielkich festiwalimuzyki rockowej, od Monterey Pop Festival, który odbył się latem 1967, do festiwalu na wyspie Wight z 1970-go.

Zazwyczaj wszyscy socjologowie właśnie tak pozycjonują w czasie zarówno samo Lato Miłości, jak i epokę największego rozkwitu i popularności subkultury hippisowskiej, której przedstawiciele często byli określani jako Dzieci Kwiaty.

Kiedy rozmawiam z różnymi ludźmi o tamtych czasach, większość z nich myśli, że tak zwane „Lato Miłości” miało swój początek, a zarazem koniec, podczas festiwalu w Woodstock w 1969 roku.

To błąd. W rzeczywistości Lato Miłości, czasem określane także jako Czas Wodnika trwało przez ponad trzy lata.

RUSH to jedna z najciekawszych formacji pochodzących z kontynentu północno-amerykańskiego. Konkretnie z chłodnej Kanady.

Wszyscy, którzy do tej pory mniej więcej śledzili moje teksty dotyczące fascynacji kolejnymi zespołami, być może dostrzegli pewną prawidłowość. Niemal wszystkie zaprezentowane dotychczas grupy, przeżywały kompletną zapaść swoich twórczych ambicji w latach 80-tych.

Jak do tego mogło dojść?

Latami zachodziłem w głowę, co takiego się wydarzyło, że formacje specjalizujące się w bardzo ambitnej, wysublimowanej muzyce skierowanej do wymagających, wyrafinowanych słuchaczy, w pewnym momencie gdzieś się pogubiły.

I czy rzeczywiście musiało do tego dojść?

Od marca 2019 roku Dadabots streamują swą muzykę, nieprzerwanie i na żywo na kanale YouTube. Komponują, improwizują, tworzą. Bez spania, picia, toalety i jedzenia. Przedsięwzięcie iście epickie nawet jak na przedstawicieli gatunku, nawet jeśli jest generowane przez algorytm... Dadabots nie jest bowiem zespołem z krwi i kości, ale siecią neuronową prezentującą swą autorską wersję death metalu.

SUPERGRUPA – Definicja pojęcia

Postanowiłem przybliżyć czytelnikom pierwotne znaczenie określenia „SUPERGRUPA”.

Rzecz teoretycznie prosta, a mimo to wiele osób kompletnie nie wie o co chodzi, myląc to pojęcie z czymś nieco innym.

Supergrupa jako określenie konkretnego typu zespołów, zostało wymyślone przez krytyków muzycznych w II połowie lat 60-tych XX wieku. I to, mam nadzieję, wiedzą wszyscy odwiedzający nasz dział dotyczący muzyki. No dobrze. Ale co konkretnie to słowo miało znaczyć? I dlaczego nie pojawiło się wcześniej?

Emerson, Lake & Palmer – Wirtuozeria i Ambicja

Kiedy już mój mózg uporał się z przyswojeniem sobie muzyki Genesis z ich najlepszego, najbardziej ambitnego okresu, poradził sobie z analizowaniem wszystkich możliwych aspektów ich twórczości i jak się potocznie mawia „ogarnął” całe to zjawisko, poczułem głód czegoś nowego.

Nowych poszukiwań, nowych wyzwań.

YES – Obrazy ze snów

YES byli kolejną art-rockową formacją po Genesis i Emerson, Lake & Palmer, której twórczość wywarła na mnie kolosalne wrażenie. Ale zanim dojrzałem do aż tak zaawansowanej konstrukcyjnie i wirtuozersko muzyki, trzeba było trochę poczekać. To nie jest muzyka która, ot tak, wchodzi do głowy. Raz usłyszanej, nie pogwizduje się nieświadomie pod nosem. Nie da się.