( 1988 -       )

Punk's Not Dead? Really?

Po trzech następujących po sobie bezpośrednio falach muzyki punk rockowej : punk rock, post punk i hardcore punk, wydawało się że gitarowa rebelia słabnie.

(1981 – 1988)

Na początku lat 80-tych kapele punk rockowe i post punkowe straciły już swój pazur, impet i chęć przeciwstawiania się całemu światu. Nie tylko teksty piosenek, ale także muzyka uległy złagodzeniu. Jednak publiczność punkowa wcale nie zamierzała składać broni i godzić się z otaczającą rzeczywistością. Dotyczyło to najstarszych „załóg” które były świadkami pierwszych występów Sex Pistols i The Clash, oraz tych niewiele młodszych, które dopingowały The Ruts i UK.SUBS.

(1978 – 1981)

Kontynuacje karier prekursorów stylu

W latach 1975-77 nowe zjawisko na scenie muzycznej jakim było pojawienie się Punk Rocka, zdążyło się rozwinąć i okrzepnąć. Prekursorzy tego stylu zdążyli już zdobyć olbrzymią popularność po obu stronach oceanu. Amerykańskie zespoły były dobrze znane w Europie i Australii. Europejskie grupy również szybko stały się znane na kontynencie amerykańskim.

(1975 – 1977)

O Punk-Rocku napisano już dziesiątki książek i tysiące artykułów. Każdy autor starał się dostrzec w tym zjawisku istotne informacje pominięte przez innych badaczy.

Mnie nie interesuje opisywanie całej sytuacji geopolitycznej, socjologicznej, ekonomicznej i kulturowej, która doprowadziła do powstania subkultury punkowej. Skupię się przede wszystkim na ludziach i zespołach, które to wszystko zapoczątkowały.

Na początku lat 70-tych w muzyce światowej królowało kilka gatunków muzycznych.

Glam rock był pierwszym stylem muzycznym którego słuchałem świadomie. Zawdzięczam to mojemu starszemu bratu ciotecznemu. To on jako pierwszy prezentował mi nagrania kilku artystów będących głównymi postaciami tego nurtu. I przez następne niemal dwa lata słuchałem wyłącznie glam-rocka, zanim nie poznałem daleko ambitniejszego hard-rocka. Również dzięki wspomnianemu bratu.

W latach 1972 – 1974 wydano bardzo dużo albumów koncertowych. Większość z nich jest do dzisiaj postrzegana jako najlepsze płyty tego typu w całej historii muzyki rockowej. Oczywiście albumy „live” powstawały już wcześniej, ale nigdy rynek muzyczny nie zarejestrował aż takiej ich kumulacji.

Żałuję, że nie miałem możliwości poznawania ich na bieżąco. Byłem zbyt młody i w tamtym czasie interesowały mnie zupełnie inne rzeczy.

W mojej podróży po wspomnieniach związanych z poznawaniem kolejnych twórców i ich muzyki, nie mogę pominąć niezwykle dla mnie ważnego okresu.

Lata 1978-79 to kolejny w historii muzyki rockowej moment, kiedy nastąpiła prawdziwa kumulacja wydawnictw koncertowych. Wcześniej taki wysyp miał miejsce pomiędzy 1972, a 1973 rokiem.

Sześcio-tonowy walec

Pisząc o moich fascynacjach muzycznych z wczesnej młodości, nie mógłbym nie wspomnieć o grupie Budgie.

Muzyka robotów

W trakcie mojej wędrówki po wspomnieniach związanych z poznawaniem poszczególnych gatunków muzycznych i wykonawców, nie mogę nie napisać o grupie KRAFTWERK.

AC/DC – Rock'n'Roll pod wysokim napięciem

Pierwszy kontakt z AC/DC

Po raz pierwszy zetknąłem się z muzyką AC/DC w 1978 roku. Pamiętam, że w któryś czwartkowy wieczór czekałem na audycję Mini-Max Piotra Kaczkowskiego. Magnetofon i kaseta były przygotowane. Prawdę mówiąc liczyłem, że Pan Piotr wyemituje płytę kogoś mi znanego.

W poprzednich dwóch artykułach wspominających Lato Miłości wielokrotnie padały określenia „psychodelia”, „psychodeliczny”.

Zdaję sobie sprawę, że niektórym czytelnikom, zwłaszcza tym młodszym mówi to niewiele, albo zgoła nic. Bo rzeczywiście temat wydaje się dzisiaj nieco zapomniany. Tak samo zresztą jak i twórcy, którzy byli animatorami tego stylu. Chociaż słowo „styl” nie do końca oddaje istotę rzeczy. Bo Psychodelia nie była odrębnym, całkowicie osobnym gatunkiem, lub nawet podgatunkiem.